„Szkoły biznesu to wspaniałe miejsca, a jednak z perspektywy czasu jestem wdzięczny, że do żadnej z nich nie chodziłem – zakładając oczywiście, że któraś z nich by mnie przyjęła!” – takim nieco humorystycznym oświadczeniem Richard Branson rozpoczyna swoją bestsellerową książkę pod tytułem „Like a Virgin. Czego nie nauczą cię w szkole biznesu”.
Postaci autora dziś nie trzeba nikomu przedstawiać, choć oczywiście zawsze warto sięgnąć do jego biografii, a najlepiej autobiografii, choćby dlatego, że można w niej znaleźć pełną, choć nieszablonową charakterystykę człowieka przedsiębiorczego – jakim był i wciąż pozostaje Richard Branson, sam zresztą na początku o tym nie wiedząc, niczym Molierowski pan Jourdain, który odkrył, że mówi prozą, do czasu swego „odkrycia” nie będąc tego świadomy :-). Wreszcie w autobiografii można znaleźć całe mnóstwo inspiracji. Jeśli więc macie ochotę na opowieść o losach człowieka, który pod marką Virgin zbudował biznesowe imperium, zachęcam Was do ciekawej lektury książki „Kroki w nieznane Autobiografia”. To wspaniała, inspirująca książka, w sam raz na dobry początek kolejnego, nowego roku.
Wróćmy jednak do książki „Like a Virgin”. Jest ona właściwie zbiorem artykułów poświęconych różnym tematom, tak biznesowym, jak i życiowym oraz zbiorem odpowiedzi na pytania zadane autorowi książki listownie przez osoby z całego świata, można ją zatem czytać niekoniecznie metodą „od deski, do deski”, zamiast tego, wybierając i czytając w pierwszej kolejności te rozdziały, które mogą nam się wydać najbardziej interesujące. Ja jednak zachęcam do przeczytania książki w całości, tak jak zresztą sam to uczyniłem. Prawdę powiedziawszy, kiedy zacząłem czytać książkę, to nie mogłem się od niej oderwać. Śmiem twierdzić, że w tek kwestii podzielicie moje doświadczenia. Read the rest of this entry »
Gladwell napisał kiedyś, że opanowanie dowolnej umiejętności na poziomie mistrzowskim zajmuje 10.000 godzin. Problem w tym, kto jest chętny, by czekać tak długo na efekty? Gladwell miał rację twierdząc, że mistrzostwo wymaga ekstremalnie długiego i żmudnego okresu praktykowania, jednak chcąc na przykład nauczyć się grać na gitarze, niekoniecznie musimy zakładać, że chcemy to robić jak Al Di Meola czy Paco De Lucia. Możemy po prostu chcieć grać wystarczająco dobrze, żeby bawić się grą i umilać czas swoimi wykonaniami utworów gitarowych towarzystwu na imprezach. To też jest przecież dobry cel. 
Dzięki książce „Pamięć genialna” poznałem mistrza jednej z bardzo ciekawych, a zarazem ogromnie użytecznych dla każdego – nie tylko w biznesie – dziedzin umiejętności – sztuki sprawnego posługiwania się pamięcią.
Zawsze interesowały mnie kwestie motywacji, która raz, niczym nikła iskierka, zaledwie tli się w ludziach, a innym razem wybucha z mocą gwiazdy supernowej. Od czego zależy jej siła? Dlaczego posiadanie racji i logicznych argumentów rzadko skutkuje „porwaniem” za sobą ludzi do działania? Dlaczego niejednokrotnie nawet doskonałe rozwiązania techniczne nie zawojowały szturmem rynku? Pytań było wiele, a odpowiedzi wydawały się niepełne. Studiowałem historię firm, takich jak Apple, Microsoft, Amazon, Google, Ikea czy Oracle. Przyglądałem się bacznie życiorysom Jobsa, Gatesa, Kamprada czy designerskim poczynaniom Jonathana Ive’a, który zaprojektował wszystkie „cacka” Apple. Zafascynowany tematem, pochłonąłem też książkę Malcolma Gladwell’a – „Punkt przełomowy. O małych przyczynach wielkich zmian”, lecz ciągle brakowało mi kilku elementów, by „domknąć” całość, niczym ułożyć puzzle w kompletny obraz. Wreszcie trafiłem na lekturę, która okazał się być tym brakującym elementem układanki.
rzeważnie bywa tak, że umysł, posługując się syntezą różnych reprezentacji – wizualizacji statycznej i dynamicznej, wrażeniami dotykowymi, węchowymi, czy dźwiękowymi, tworzy z nich całość, czyli coś na kształt w pełni multimedialnego „obrazu”.
Myśli zapisane 